Wiosenne zapalenie spojówek i rogówki to przewlekłe, ciężkie (mogące doprowadzić do upośledzenia wzroku), zapalenie o mieszanym patomechanizmie. Niektóre przypadki związane są z lokalną produkcją przeciwciał IgE (mechanizm IgE-zależny). Najczęściej występuje na terenie o ciepłym klimacie np. w krajach śródziemnomorskich. W regionach o chłodniejszym klimacie zaostrzenia choroby występują w miesiącach wiosennych i letnich. Choroba rozwija się najczęściej w dzieciństwie pomiędzy 2.-10. r.ż. i występuje zdecydowanie częściej u chłopców. Zwykle ustępuje przed ukończeniem 20. r.ż. U chorych często stwierdza się uczulenie na alergeny wziewne. Chorzy cierpią na alergiczny nieżyt nosa i astmę.
Objawami choroby są: silny świąd spojówek, zaczerwienienie i obrzęk spojówek, światłowstręt, łzawienie, gęstą, ciągnącą się wydzielinę spojówkową zasklepiającą powieki. Charakterystyczny dla chorych jest rozlany przerost brodawek.
Ból i zaburzenia widzenia świadczą o uszkodzeniu rogówki. W wymazie ze spojówki stwierdza się dużą liczbę eozynofilów i mastocytów, a we łzach i w surowicy zwiększone stężenie IgE.
Opracowano na podstawie: Interna Szczeklika 2013, P. Gajewski, A. Szczeklik, Kraków 2013, wyd. 5.